sans abri, αθηνα 2013

εχεις ακουσει ποτε το παραμιλητο ενος αστεγου;

σιγανο, θλιμενο, γεματο ερωτηματικα κι απογνωση.

στο μετρο και στο λεωφορειο, η θεση διπλα του ειναι παντα αδεια. οι γυρω του ριχνουν κλεφτες ματιες και μαζευονται οταν περναει διπλα τους. λες και ειναι μεταδοτικο το να κοιμασαι σε χαρτοκουτα. 

αν τυχει και ακουστει το "αγαπητοι επιβατες, παρακαλειστε να προσεχετε τα προσωπικα σας αντικειμενα" στρεφουν ολοι τα γουρλωμενα τους ματια πανω του και σφιγγουν γερα τις τσαντες τους. (μπραβο μετρο, σπερνεις υστερια και κοινωνικο κανιβαλισμο, θεριζεις αποδοχη και τρομοκρατημενους μικροαστους. μπραβο κοινωνια.)

καθισα διπλα του στην αποβαθρα  αφενος γιατι, παρολο τον κοσμο, ο ρατσισμος και η περιθωριοποιηση κρατουσε πεισματικα τη θεση κενη, αφετερου δε γιατι ενιωσα ντροπη και ευθυνη γι' αυτον τον ανθρωπο που η ιδια η κοινωνια αφησε στον δρομο. η ιδια κοινωνια που τωρα τον προσπερνουσε επιδεικτικα, που της χαλουσε την εικονα της συγχρονης αναπτυγμενης μητροπολης.

καθισαμε ετσι για λιγα λεπτα ωσπου ειχα την ευκαιρια να (κρυφ)ακουσω το μουρμουρητο του. κοιταξε με πως καταντησα και τωρα ολοι αυτοι με θεωρουν τρελο. φταιει και η φυλακη ρε γαμω το σπιτι τους. 10 χρονια απο την ζωη μου. μιση ζωη.. μιση ζωη γαμω το θεο τους!

δυο γιαπωνεζοι τουριστες που καθονταν δεξια του, σηκωθηκαν και καναν πως περιμεναν στην ακρη της αποβαθρας. οι αλλοι γυρω γυρνουσαν ταχα αδιαφορα να δουν ποιος μιλαει. 

κακομοιρηδες. αυτοι ειμαστε. ρατσιστες, μισανθρωποι, φοβισμενοι. αρνουμαστε να νιωσουμε συμπαθεια και αλληλεγγυη με τους εξαθλιωμενους αυτης της σαπιας κοινωνιας, αρνουμαστε να δεχτουμε αυτη την εικονα απο το μελλον. αντ'αυτου συνεχιζουμε να τρεφομαστε με ολο το μισος και την υστερια που μας ταϊζουν τα δελτια των 8, οι μπατσοι, οι φασιστες (με γραβατες η χωρις) και το συγχρονο λαιφσταιλ (μην γελιομαστε, ακομα να καταρρευσει).

εγω μαλαμα ειχα να ακουσω απο το λυκειο

κι ακουσα παλι σημερα για παρτη σου.

μια σταση να κατεβω, παρακαλω.

cold outside, inside too

η π. σημερα περπατησε σκυφτη. ειχε τα χερια χωμενα στις τσεπες και το κασκολ καλυπτε τη μυτη της. σκεφτηκε πως οι ανθρωποι θα επρεπε να αλληλοερωτευονται. αφου ομως κατι τετοιο συμβαινει σπανια, εχουμε πηξει στη θλιψη, τις ανασφαλειες και τις ανουσιες σχεσεις που περιμενουμε να ληξουν για να βρουμε τις επομενες ανουσιες. ο φαυλος κυκλος τηρειται πιστα απο ολους μεχρι καποιος να ουρλιαξει απο απογνωση και ερωτα, διαταρασσοντας την επιπλαστη ισορροπια των συναισθηματων μας. γυρνωντας σπιτι, η π. παρεμεινε σιωπηλη.

sober

- θελω να κοιμηθω νωρις σημερα

- θελω να ξυπνησω νωρις αυριο

- εχω να πληρωσω κατι λογαριασμους

- εχω να κανω μια δουλεια

- εχω να παω στη σχολη

- πρεπει να προλαβω να μαγειρεψω

- θελω να κανω και μπανιο

- θελω να στριψω ενα τσιγαρο

- ποτε θα το κανουμε αυτο;

- πες μου. ποτε;

- δεν προλαβαινουμε

και ειμαι παλι εδω. στον τοπο του εγκληματος που λενε. καθομαι στον αβολο καναπε του ικεα, με τα ποδια λυγισμενα και ανοιχτα, λες και γενναω, εχω κατι το μολυσμενο μεσα μου που με πνιγει και θελω να το ξερασω πανω σ' αυτη τη μιζερια και τη μικροαστιλα σου. σκεφτομαι ωρες ωρες τι κανω εγω εδω περα; εδω, σε αυτον τον αβολο καναπε που γινεται και κρεβατι για να κανεις ανετα σεξ στο σαλονι, σε αυτο το δωματιο που ολο το αεριζουμε κι ολο βρωμαει μπαφιλα, τοσο που το πρωι μας ερχεται αναγουλα. πες μου εσυ τι κανω εδω; καλυπτω οπως οπως τα συναισθηματικα κενα, τις ανασφαλειες και την αγαμια. αυτο κανω. κι υστερα σιγα σιγα το χορτο με ζαλισει, μπαινω στον κοσμο σου, στη νιρβανα που χαρακτηριζει καθε σου μερα, και μου αρεσει αυτο, και σκεφτομαι κοιτα ρε συ, ειναι ωραιο γι αυτο του αρεσει κι εκεινου τοσο. κλεινω τα ματια και αφηνω την σαπιλα να κανει τη δουλεια της στο μυαλο και στο σωμα μου. μετα βλεπουμε μια ταινια και μας παιρνει ο υπνος στο καναπε - κρεβατι. περασε αλλο ενα βραδυ χωρις να πουμε κουβεντα. χωρις να μου χαϊδεψεις λιγο τα μαλλια ή να μου τριψεις την πλατη, χωρις να πεις κατι γλυκο να με νανουρισει, χωρις αυτο το κατι ρομαντικο που το συνανταει κανεις μονο στον ερωτα και την εξεγερση.

και γραφω γραμματα. και παταω πληκτρα. και βαζω τελειες και κομματα και ξανα τελειες πολλες. και μετα τα σβηνω. και ξεκιναω παλι με γραμματα και τελειες και κομματα. και οι λεξεις καμια φορα μου φαινονται ασχημες και βαρετες. δεν κανουν καποιον ηχο, οπως αυτες στα βιβλια του τομ ρομπινς. ουτε αναδυουν μια καποια μυρωδια, εστω αυτη την βρωμερη της σταχτης και του ιδρωτα που απλωνεται στις σελιδες του μπουκοβσκι. κι οσο κι αν ζορισω τα δαχτυλα μου, αυτα σχηματιζουν μονο εκεινες που ξερουν καλα. πανε στα σιγουρα. στη συνηθεια, στο καθεμερα, στο χρονο που εχει περασει, και που δεν μοιαζει με αυτον εδω. ετσι και τα βηματα μου, που ξερουν πολλες διαδρομες ομως φοβουνται τις μακρινες και δυσπροσιτες, πατανε μονο εκει που χρειαζεται, για να δικαιολογησουν την υπαρξη τους. κι οταν δεν χρειαζεται καβαλουν ενα μηχανακι και στεκονται ακινητα κοντρα στον ανεμο. και, ξερεις, αυτος ο ανεμος ειναι δυνατος και κρυος, και ξεσηκωνει τα μαλλια μου και παιρνει το φουλαρι μου, ομως εγω εχω κρυψει το προσωπο μου πισω απ τον ωμο σου. κι ετσι δεν κρυωνω. κι ετσι ειναι καλυτερα. χωρις δυσαρεστα πραγματα. παρολο που θα μπορουσα να σηκωσω το κεφαλι μου και να ανοιξω τα χερια μου και να δεχτω τον ανεμο να με χτυπησει δυνατα στο προσωπο. και τοτε να μη σε χρειαζομαι για να ειμαι ασφαλης. γιατι θα εχω βρει τις λεξεις που θελω. και καποιες ισως να περιγραφουν εκεινο το ομορφο, που μυριζε αλκοολ και τσιγαρο και μου προσφερε λιγη απο την ελευθερια του.

meow

οι μιζεροι ανθρωποι δεν αγαπουν τις γατες.
φοβουνται. το τριχωμα τους, το νιαουρισμα τους, τα ματια τους. σιχαινονται να ανεβαινουν στα κρεβατια και να κοιμουνται μαζι τους. συνηθως νευριαζουν και τις διωχνουν μακρια απο τους καναπεδες κι απο τα σεντονια τους - τα καθαρα.

εγω ομως την αγαπω τη γατα μου. με ξυπναει πηδωντας στο κρεβατι και ξαπλωνει μαζι μου στα βρωμικα σεντονια μου. γουργουριζει κατω απο την κουβερτα μου. καμια φορα περπαταει πανω στο πληκτρολογιο ενω βλεπω ταινια και τυλιγεται στα ποδια μου οταν διαβαζω. 

κι εσυ που σημερα παραδεχτηκες τη μιζερια σου κι εκλεισες πισω σου την πορτα, ξεχασες εδω την καθαρη σου ζακετα και τα τσιγαρα που τωρα καπνιζω.

when i look deep in your eyes

τι ομορφα που ηταν τα ματια σου το σαββατο. δεν ηθελα, αλλα χανομουν μεσα τους. γυαλιζαν στο σκοταδι. σπινθιριζαν σε καθε μακρινη νοτα. χαμογελουσαν. χαιρετουσαν ανησυχα γνωστους και φιλους. καμια φορα εψαχναν εμενα. καμια φορα με απεφευγαν αμηχανα. οπως σ' εκεινο το φιλι, κρυφτηκαν βιαστικα κατω απο κλειστα βλεφαρα. δεν τα κοιταζα, τα ειδα ομως. και γελασα μεσα μου. με κυριευσε μια ενοχη ικανοποιηση που καταφερα να σε βλεπω οταν δεν θελεις και να χαμογελω. τωρα πια δεν γινεται να κρυφτεις ψυχη μου.

                                                            i swear i can see your soul

κανει παγωνια

ξερεις, βαρεθηκα.. τα τριγαρα, τα γεματα τασακια, τα απλυτα ποτηρια, τα μποτακια μου που φορουσα ολο το χειμωνα, τα λερωμενα σεντονια, τον καπνο στο δωματιο, τις διαδρομες που δεν αλλαζουν.
βαρεθηκα τα βρωμικα κτιρια, τα μπαρ τις παρασκευες, το πρωινο ξυπνημα, τα ιδια προσωπα, τα βεβιασμενα γεια.τι λεει; τις συζητησεις που δεν εχω ορεξη να κανω, τις κλεφτες ματιες, τους μπαφους.
βαρεθηκα αυτη την πολη με τα χιλια χρωματα, που τελικα δεν ειναι χιλια, μονο δυο, τη μερα παγωμενο γκρι, τη νυχτα μαυρο με λιγες πυγολαμπιδες που κορναρουν και τρεχουν βουιζοντας.
ειναι κι αυτη η σαπιλα τοση ωρα. κι ακομα δεν εκανα μπανιο. και ουτε στη συνελευση πηγα κι ας με πηρε να μου το θυμισει. ειπα ενα καλα θα δω αν θα προλαβω, για να το κλεισει.
και μαλλον αυτο θα το πω μονοτονο.

drum n' bass

ωρες ωρες ξεχειλιζεις μαλακια.

ποτε δεν μ' εμαθες οπως ειμαι

ημουν για σενα αυτο που νομιζες.

γι αυτο κι εγω δεν μιλησα οταν εφυγες

 σαν να το ειχες πει αυτο